Η διαμόρφωση της σοβιετικής ιδεολογίας καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τη στάση έναντι των ψυχαγωγιών που σχετίζονταν με τα χρήματα και τον κίνδυνο. Η ιστορία των καζίνο στην Σοβιετική Ένωση ήταν ένας πολύπλοκος αγώνας μεταξύ της επιθυμίας της κοινωνίας να παίζει και της αυστηρής στάσης της εξουσίας, η οποία θεωρούσε τα στοιχήματα ως έκφραση των αστικών συνηθειών.
Σε διάφορες περιόδους, από τη δεκαετία του 1920 έως τη δεκαετία του 1980, το κράτος επέβαλλε αυστηρούς περιορισμούς, ελέγχοντας τους λαχείους και καταπολεμώντας τα υπόγεια κέντρα, δημιουργώντας έτσι ένα μοναδικό μοντέλο της τυχερού παιχνιδιού στις συνθήκες της κεντρικής οικονομίας.
Ιδεολογικές βάσεις και αιτίες των αυστηρών περιορισμών στην ιστορία των καζίνο στη Σοβιετική Ένωση
Από τα πρώτα χρόνια μετά την επανάσταση, τα τυχερά παιχνίδια κηρύχθηκαν ως υπόλειμμα του καπιταλιστικού παρελθόντος. Κατά τη δεκαετία του 1920, η εξουσία διαμόρφωνε ενεργά την εικόνα του νέου σοβιετικού ανθρώπου, ο οποίος δεν είχε κίνητρο για προσωπική εμπλουτιστική και είχε απορρίψει τον “παρασιτικό” τρόπο ζωής. Όλα τα τυχερά παιχνίδια στη Σοβιετική Ένωση, συμπεριλαμβανομένης της ρουλέτας, του πόκερ και των καρτών, συσχετίζονταν με τη “αστική ηθική” και αντιτίθεντο στην εργατική ηθική.
Αυτή η ιδεολογία επηρέασε άμεσα τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε η ιστορία των καζίνο στη Σοβιετική Ένωση. Οι στοιχηματικές στοιχειώσεις και τα ιδιωτικά κέντρα θεωρούνταν απειλή για την κοινωνική σταθερότητα, γι’ αυτό η εξουσία ξεκίνησε μια πολιτική ολοκληρωτικού ελέγχου επί των ανάλογων ψυχαγωγιών.
Πρώτες απαγορεύσεις και κατάργηση ιδιωτικών καταστημάτων
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έκλεισαν όλα τα προεπαναστατικά τυχερά παιχνίδια. Τα περισσότερα από τα πρώτα καζίνο στη Σοβιετική Ένωση, που λειτουργούσαν ακόμα κατά τη διάρκεια της τσαρικής διοίκησης, σταμάτησαν τη λειτουργία τους. Οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων κατηγορήθηκαν και το εξοπλισμό κατασχέθηκε. Οι αρχές προσπαθούσαν να εξαλείψουν την ιδιωτική τυχερή βιομηχανία στη Σοβιετική Ένωση, θεωρώντας την ασύμβατη με τις σοσιαλιστικές αρχές.
Παρά ταύτα, τα υπόγεια κέντρα άρχισαν γρήγορα να αναπτύσσονται ξανά. Στη Μόσχα και τη Σότσι εμφανίστηκαν κλειστές κοινότητες, όπου συναντιόνταν κομματικοί αξιωματούχοι και πλούσιοι πολίτες. Έτσι, από τα πρώιμα χρόνια διαμορφώθηκε μια διπλή πραγματικότητα, η οποία επηρέασε σημαντικά τη μελλοντική εξέλιξη και εξηγεί γιατί η ιστορία των καζίνο στη Σοβιετική Ένωση είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τον υπόκοσμο.
Κρατικός έλεγχος και “Σπορλότο”
Μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, οι αρχές συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν δυνατόν να εξαλειφθεί πλήρως το ενδιαφέρον για στοιχήματα. Ως απάντηση, δημιουργήθηκε ένα σύστημα κρατικών λαχείων. Το 1970 δημιουργήθηκε η εταιρεία “Σπορλότο”, η οποία έγινε σημαντικό μέρος του μαζικού πολιτισμού. Όλα τα έσοδα κατευθύνονταν προς την ανάπτυξη του αθλητισμού και της κοινωνικής υποδομής.
Το μοντέλο αυτό δείχνει πώς το κράτος προσπαθούσε να ελέγχει το ενδιαφέρον του πληθυσμού για τα τυχερά παιχνίδια, δημιουργώντας ασφαλή και διαχειρίσιμα μορφές. Παράλληλα, δεν υπήρχε νομιμοποίηση της ρουλέτας, του πόκερ και άλλων μορφών ιδιωτικών ψυχαγωγιών. Αυτή η προσέγγιση επιβεβαιώνει το πόσο αντιφατική παρέμενε η ιστορία των καζίνο στη Σοβιετική Ένωση, όπου το ενδιαφέρον της κοινωνίας συγκρούονταν με την αυστηρή πολιτική περιορισμών.
Ο υπόκοσμος των κατράνων και των απατεώνων
Παρά τις απαγορεύσεις, τα παράνομα κέντρα συνέχιζαν να αναπτύσσονται, ειδικά στις μεγάλες πόλεις. Στη Σότσι υπήρχαν κλειστά καταστήματα, όπου προσλάμβαναν επαγγελματίες κρουπιέ, γινόταν υψηλά στοιχήματα και παιζόταν πόκερ και καρτινια. Για την ασφάλεια, οι ιδιοκτήτες χρησιμοποιούσαν συστήματα ειδοποίησης και ελέγχονταν προσεκτικά οι πελάτες πριν τους επιτραπεί η είσοδος.
